…wrzesień i październik to piękne miesiące sprzyjające pieszym, rowerowym wycieczkom… po zielonych jeszcze zieleni głębią, pachnących wczesną jesienią duktach leśnych, wytyczonych ręką organizacji turystycznych, przemyślanych szlakach czy nieoznaczonych, wijących się w gąszczu drzew…uwikłanych we własne sploty myśli ścieżek….
…każda z tych dróg jest dobra i właściwa, jeśli do celu prowadzi… a cel różnym i dla każdego innym przecież celem się staje…
…przemierzać zagajniki leśne, rozglądać się, przyglądać mrówkom, zwierzętom, drzewom, liczyć dendronologiczne słoje na pniu drzew powalonych, podglądać jak żyje las i jego mieszkańcy… i tym właśnie życiem się cieszyć… to cel do osiągnięcia dla mnie… teraz już osiągalny…
… spotkanie z mieszkańcami lasu zawsze bywa dla mnie frapujące… jestem przecież w ich świątyni i tę świątynię pragnę uszanować… i w oczy głęboko spojrzeć zbłąkanej na mej drodze istocie, a może na odwrót …?…
Zgadzam się ze wędrówka po lesie ma w sobie coś magicznego. Uspokaja, dystansuje i jeśli umie się patrzeć dostarcza wielu wrażeń. Bardzo lubię takie wędrówki, niestety do prawdziwego lasu trochę daleko.
Witaj Ewo, jeśli do lasu masz daleko to zapraszam do mnie na wspólne wirtualne wędrówki, czasem po lasach, czasem po łąkach… polach, jeziorach. Też to lubię!
Kocham las. Pozwala mi wrócić do równowagi, pozwala odzyskać harmonię. A koziołek, cudny!
to zupełnie jak ja…. :-)))
Ten kozioł sarny wcale się nie bał? Taki ufny czy oswojony?
koziołek był bardzo zajęty swoimi sprawami, w momencie, kiedy robiłam to jego drugie zdjęcie, zorientował się, że jednak nie jestem drzewem i tak szybko uciekł, że nie zdążyłam już kolejnej fotki strzelić..
Czyli jednak miał normalne odruchy… 😀
o tak odruchy miał prawidłowe… uciekał, aż się kurzyło 🙂
Ładnie to tak biedne zwierzątko straszyć? ;p
nie chciałam Eremi naprawdę….
Jak zwykle bajecznie i tajemniczo 🙂
Witaj Egretto, las właśnie taki baśniowy i tajemniczy bowiem jest..
Bardzo trudno jest zrobić zdjęcie zwierzętom w ich naturalnym środowisku…a Tobie Dominiko zawsze się to udaje:))) Widać jesteś już prawie częścią tej natury i zwierzęta traktują Cię jak „swoją”:-) Leśna droga przepiękna…aż chciałoby się w nią „wskoczyć”:)))
Bardzo bym chciała, aby tak właśnie było, aby zwierzęta tak mnie traktowały, ale bywa różnie…. choć ja czuję się wtopiona w naturę, czasami nawet za bardzo, bo chyba trochę zdziczałam…. Buziaki przesyłam
Wszystkie miejsca i fotki piękne ale to na rozdrożu jakąś strunę potrąciło w mojej duszy, może dlatego że nie widać wahania u wędrowca, jego krok pewny i stanowczy …… całkiem moje przeciwieństwo
Wędrowiec wiedział dokąd ma pójść, uprzednio mapę przestudiował, dlatego wahania nie widać. A Ty Pielgrzymie kochany nie sprawiasz wcale wrażenia istoty niepewnej, wręcz przeciwnie bardzo zdecydowanej 🙂
Sprawiam wrażenie to kluczowe słowo, bo z podejmowaniem decyzji, u mnie bardzo słabo. Niczym osiołek, umysł wte a serce wewte. Kamień nabyłam na ułatwienie dobrych decyzji. Monetą rzucam. Pasjanse stawiam……..
Pellegrino czy te wszystkie czary-mary, rzucanie monetą…itd. sprawdzają się w Twoim przypadku? Ja też takie sztuczki wyczyniam i muszę Ci powiedzieć, że to działa…!
Chyba działa bo jakąś decyzję podejmuję w końcu ale czy jest właściwa? Najlepsza dla mnie i dla świata. I dla wszystkich których dotyczy?
pytanie bez odpowiedzi…
Witaj kochana sąsiadko 🙂 jakie piękne zdjęcia! i tak przyjemnie i kojąco piszesz 🙂 pozdrawiam serdecznie
Witaj sąsiadko, dwa dni Ciebie tu nie ma i już tęsknisz…? prawdopodobnie…?
Ano tęsknię, tesknię do tego pachnącego lasu, i do tych widoków … :-))
grzybki poczekają na Ciebie, tak obiecały 🙂
i to jest to co lubie…w lewo , w prawo… gdzie oczy poniosą…zdjęcia cudne, a koziołek ustzrelaoy wprost cudownie…
i nawet trochę pod górkę 😉 dla Ciebie specjalnie :-)))
No na to ostatnie zdjęcie słów brak! Rewelacja! :))))
cudne spojrzenie ma ten koziołek….
To jest pełnia życia ( dla mnie, a widzę, że i dla Was) ! Nie mogę uwierzyc, że tak długo nie byłam na Twym blogu ale to przez tę słabość.trudno mi było siedziec przed komputerem. Wszystko przeczytałam i jeśli nie miałabym swego Siedliska, to chciałabym mieszkac w Twoim :DDDD
Aniu, kochana jesteś :-)))) Zdrowia, zdrowia życzę i krzepkiego masażysty, który dolegliwość skutecznie zniweluje :-))))
Witaj Dominiko,jak miło ponownie zatopić oczy,stracić głowę i zostawić serce w twym uroczym pełnym piekna i tajemniczości Siedlisku Sumówku -:)) Życzę Ci kochana aby zdrowie i siły pozwalały na nowe odkrycia wspaniałej natury, którą dzielisz się z nami. Serdecznie pozdrawiam.
Alutko, piękne i miłe słowa piszesz, które bardzo mnie cieszą. Może jeszcze coś ciekawego uda mi się podpatrzeć..? Pozdrowienia serdeczne przesyłąm :-))))
E tam, ale dziękuję. Najbardziej zaśmiały mi się oczy jak napisałaś do Rozyny,że grzyby pojawiają się w lesie. Błagam Dominika jak najwięcej fotek z tymi borowikami choć niekoniecznie szlachetnymi.W lesie na grzybobraniu mogła bym spędzić każdy dzień od rana do wieczora.Szkoda,że mieszkam tak daleko od Ciebie.Ostatnio byliśmy na Pustyni Błędowskiej,od nas to rzut beretam jeszcze w ubiegłym roku mieliśmy niezłe zbiory grzybów, a teraz zero, susza i suchoty….w naszym rejonie Dąbrowa Górnicza,Sosnowiec,Czeladż,Będzin czyli ZAGŁĘBIE, nie mylić ze Śląskiem…:))) Jak bardzo żałuję,że u nas nie ma grzybów nawet na bazarkach , jestem skłonna sobie kupić i ususzyć,nie wyobrażam sobie wigilii bez zupy grzybowej,pierogów z grzybami . Kochana tą wiadomością podniosłaś mi adrenalinę…:)) Ale zbieraj chociaż Ty a ja będę cieszyła póki co tylko oczy.Dobrej nocki Dominiczko
Alutko kochana, z Twoich stron do naszego Siedliska bardzo dużo Gości przyjeżdża, ukochali sobie z „zagłębia” turyści nasze strony.. A grzyby, na łąkach maślaki, w lesie podgrzybki i koźlaki dziś zebrałam, chcesz to chętnie ususzę i prześlę Ci choć garstkę grzybków do świątecznych potraw.. :-))) Buziaki :-)))
Dominiczko liścik poleciał na poczte,prosza odbierz. alutka.
zaraz zabieram się do czytania 🙂
Dominiko, jeszcze jesieni na Twoich zdjęciach nie widać, może jesienny zapach w powietrzu daje się wyczuć, Ty to najlepiej wiesz …A to drewno to z planowanej wycinki czy z drzew powalonych przez wichurę ? Myślę, że to planowa gospodarka, bo „Twój” las jest taki zadbany, widać rękę mądrego gospodarza leśnego. :))) Wszystkiego najlepszego Dominiko. :)))
Jesień bardzo dyskretnie się pokazuje, na razie tylko brzozy kolor zmieniają i liście gubią, żurawie dziś właśnie odleciały :-(Jesień bardziej czuję niż widzę i … zaczęły się grzyby :-)))Co do drzew to masz rację, planowa gospodarka człowieka….Rozyno, pozdrawiam serdecznie :-))))
Te sarnie oczy… I ciesze się, że lubisz las, jak ja:) Pozdrawiam ciepło:)
oj tak Ellu, zarówno sarnie oczy jak i las…:-))))
Dominiko..oko w oko z jelonkiem „Rogasiem z leśnego duktu”
Witaj Kasiu, o właśnie, jak marzenie z dziecięcych lat….
Mieszkam w mieście, ale… zagajniki jakieś tam mam, do lasów też nie aż tak daleko, w góry nieco dalej, ale czasem się da wyskoczyć, bo tam najbardziej drzewa czuję. Kocham drzewa, dają mi siłę i … dużo, dużo dobrego. Piękny post… buziaczki, Dominiko, niech się spełniają nasze marzenia. P.S. Ja teraz zakuwam, w psyche uderzam…
Mieszkańcy miast chyba bardziej doceniają uroki natury, niż ludzie urodzeni i związani ze wsią, oczywiście nie zawsze… Trzymam kciuki za Twoje zakuwanie… cokolwiek to oznacza…teraz?