Sumówko Leśne Siedlisko

Do  Leśnego Siedliska  przyjechała  bardzo sympatyczna 3osobowa rodzina.  Przed południem penetrują okolicę, pieszo lub na natrach biegowych. Wybierają leśne szlaki wzdłuż jezior, obeszli już dookoła pokryte  teraz lodem jeziora,  Sosno, Mieliwo, Ciche, co w warunkach zimowych wymaga sporego wysiłku.

Na owych eskapadach obserwują przyrodę, fotografują ją, podziwiają styczniowe, malownicze pejzaże; są razem, przeżywają wspólnie piękne chwile, milczą, rozmawiają, poznają swoje zamierzenia, wyjawiają skrywane nadzieje, planują rozpoczynający się właśnie rok.

Kiedy zaczyna zmierzchać, wracają do Małego Domku, czytają książki, grają w scrable, przyrządzają gorące potrawy, grzeją przy wesołym ogieńku…

„A za oknami śnieg. Wrony na śniegu”

 

 

Mała Kicia  jest 7-miesięczną kotką,  która przyjechała do nas z Torunia, razem ze swoim  bratem bliźniakiem i …  została,   razem ze swoim bratem bliźniakiem  

 

Kicia ma sierść trójkolorową biało-rudo-grafitową, piękne, migdałowe  oczy,   błyskające   zielenią.  Pyszczek uroczo niewinny i delikatny, choć czai się w niej dzika puma.

 

Cała trójka, Zorka i kotki uwielbiają swoje wzajemne towarzystwo, bawią się w chowanego, berka i sobie tylko znane zabawy;)

 

Ulubioną zabawą indywidualną Kici jest wbieganie w szalonym tempie na czubek drzewa, przeskakiwanie na drzewo obok i zbieganie,  oczywiście  głową w dół,  także  w galopującym pędzie, na ziemię. Takie akrobacje obserwowałam tylko u wiewiórek, którym kotka dorównuje zręcznością, zwinnością oraz równie zgrabną sylwetką;)

 

Kicia często wskakuje mi na kolana, domaga się pieszczot   i poświęcenia właśnie jej, całej mojej uwagi. Rozpoczyna wówczas swój rytuał, poruszając rytmicznie łapkami po moim brzuchu. Owo  „udeptywanie” jest wyrazem  miłości  i przywiązania;  porusza się jak w transie,  oczka ma odlotowo zamglone, w końcu wtula się we mnie i  błogo mrucząc, ufnie zasypia…

 

  

I tak żyjemy od świąt do ferii, od Sylwestra do Nowego Roku,  od urodzin do imienin,  od weekendu do wakacji…..

 

A  co  jest  pomiędzy  tymi  zwrotnymi   punktami???

 

Wczesne  wstawanie, bardzo wczesne wstawanie,  gonitwa by zdążyć na czas do pracy,  tkwienie w korku wdychając spaliny,  słuchanie uwag bezmyślnego szefa,  zmaganie się z 30-toma parami ziejących pustką oczu, kiedy tłumaczysz im czym jest alegoria, sporządzanie sprawozdań, których  nikt nie czyta, podliczanie danych,z których nic nie wynika?

Lista jest długa…

 

Tego wszystkiego właśnie znieść już nie mogłam, tego właśnie uniknąć chciałam. Stworzyłam świat na swoich 

własnych warunkach.

 

Żyję zgodnie z porami roku czerpiąc z ich uroków przyjemność i chęć do działania. Obserwuję naturę, podziwiam wschody i zachody Słońca oraz Księżyca, puszczam  oko do Gwiazd i Konstelacji.  Rozpalam ogień

w kominku, wzniecam płomień w ognisku. Piekę chleb

i waniliowe ciasteczka. Spaceruję, podglądam jak żyją zwierzęta i ptaki, dostrzegam jak spadają liście, rozkwitają  pąki, słucham tego co mówi jezioro, las, zwierzęta i ludzie.

Lista jest długa..

 

Czekam też na Gości, którzy tworzą istotę i klimat mojego Siedliska. Próbuję stworzyć im warunki do miłego, beztroskiego wypoczynku, staram się przyjąć ich tak, jak sama chciałabym być przyjmowana.

 

I tak żyję od świąt do Sylwestra, od wakacji do weekendu, a pomiędzy.. wstaję kiedy jestem wyspana, kładę się spać, kiedy mam ochotę, korzystam z przyjemności mojego Świata, afirmuję  życie…

 

 

 

Moi Goście szykują się na pożegnalny spacer. Poprowadzę ich na cypel nad jeziorem Sosno. Będzie to przyjemna, dwugodzinna przechadzka, przy zimowej, odrobinę mroźnej i bardzo śnieżnej aurze. Chwytamy w dłonie kije do nordic walking, które pomogą nam utrzymać tepmo oraz sylwetkę w pozycji pionowej;)

Ruszamy!

Piękną, okazałą pierś z indyka przygotuję na jutrzejszą, ostatnią w tym roku kolację.

Ponieważ ten Rok przyniósł mi wiele dobrego, myślę więc, że i faszerowana pierś z indyka będzie udana  

 

Zawsze mięso i ryby przygotowuję dzień wcześniej,

noc całą przyjmują aromaty zawarte w przyprawach, którymi je nacieram. Marynata przenika w głąb mięsa

zapewniając nie tylko kruchość ale i smakowitość

przy pałaszowaniu każdego kęsa..

 

W wydrążonym kawałku mięsa umieszczam suszone morele i śliwki, obsypuję indyka solą. Rozcieram

w dłoniach i posypuję ziołami; rozcieram szałwię, rozmaryn, tymianek, estragon.

 

Tak przygotowaną porcję mięsa odstawiam do spiżarki, zimnej! Jutro rano obsmażę mięso w moim ulubionym

garnku czyli woku i dodając bulionu będę dusiła około

godziny. Do sosu, który się wytworzy dodam jeszcze suszone owoce. Następnie mięso odstawię, aby wystygło, pokroję w plastry. Każdy plaster będzie miał w środku akcent śliwkowy bądź morelowy, ozdobiony będzie

żurawiną, otulony sosem i owocami..

 

Mam nadzieję, że z indyka nie zrobi się zając!

  

Zorka to Sunia wyjątkowa, jest 9-letnim owczarkiem niemieckim. Umaszczenie ma brązowo-rudo-czarne, kufę już trochę siwą, jest delikatna jak na owczarka, o arystokratycznych manierach  .

Grzeczna, mądra, z niebywałą intuicją, zna się na ludziach . Jest bardzo empatyczna, wyczuwa moje nastroje i emocje, a także zamiary

i intencje innych ludzi.

Ma w naszym Siedlisku trochę pracy, pilnuje obejścia, alarmuje gdy ktoś się zbliża,

Gości wita przyjaźnie,
a na intruzów groźnie warczy i szczeka.

Ostatnio przybył Jej jeszcze jeden obowiązek,
opieka nad dwoma teraz już 6-miesięcznymi kociętami. Opieka ta rozwija się u Zorki nstynktownie, a przejawia się w codziennej

zabawie i wychowywaniu kotków.

Zorka lubi w ciepłe, słoneczne dni wylegiwać się

w cieniu, na trawie, a w mroźne i śnieżne

na posłaniu z „ciepłego misia”, na tarasie.
Z tarasu bowiem, ma doskonały widok na bramę,

a także przez szybę w drzwiach okiennych,

do salonu, może więc obserwować również to,

co dzieje się w środku domu.

Ulubioną potrawą Zorki jest gotowany kurczak

z marchewką, ryżem lub makaronem.

Ze smakiem zjada też jajka na miękko,
twarożek i ryby. Kiedy jest głodna przekazuje

mi tę informację, trącając mnie noskiem

i patrząc prosto w oczy.

Teraz też patrzy na mnie, swoimi wielkimi,

mądrymi oczyma, w pysku trzyma kawałek drewna, merda ogonem, a wszystko to oznacza,

że zaprasza mnie do zabawy…, 

  

Kiedy po 22 wkładam buty, oznaczać to może tylko jedno, spacer z moimi zwierzakami po najbliższej okolicy  . Nie muszę ich wołać, rytuał odbywać się może nawet bez słów; także w największe mrozy

i śnieżyce Zorka, Kicia i Miluś gotowe są do wyjścia.

Księżyc jak magiczna, jasna kula świeci wysoko na niebie. Zadzieram głowę mocno do góry, żeby go zobaczyć. Znakomicie oświetla otoczenie, księżyc

i śnieg wystarczają dziś za wszystkie światła mojego Siedliska  .Gwiazd na niebie nie widać, zasłaniają je galopujące białe cumulusy. Gwiazdy śmieją się dzisiaj na Ziemi.

Czy Wy też obserwujecie Takie Zjawiska?

A cała wesoła ferajna biega w najlepsze po śniegu, zaczepiając się nawzajem, goniąc, dokazując…

wiem, że są teraz szczęśliwe..

Ubieram się ciepło, zakładam kurtkę, czapkę, rękawice…

i śniegowce – ochraniacze na spodnie, wybieram się bowiem na spacer, zamierzam przez las dojść do jeziora.

Zimą, przy tej ilości śniegu jest to duże wyzwanie, dukty leśne nie są odśnieżone, trzeba więc brnąć w białym puchu…po kolana.

Zorka, swą psią intuicją wyczuwa, że czeka ją jedna

z ulubionych przjemnośći – spacer!

Kociaki też się szykują, ale muszą zostać w domu, nie dadzą rady w takich warunkach…

Kiedy nie ma śniegu, do jeziora można dojść w kilka zaledwie minut, przy tej aurze jednak, spacer przeradza się w wyprawę, …nie na delikatne łapki kociąt.

Idziemy więc z Zorką same.

Dzisiaj temperatura nie jest tak niska, jak w dni poprzednie, tylko -2, ale zimny wiatr potęguje uczucie chłodu. Zorka bardzo się cieszy, biega wesoło, jak kiedyś, gdy była szczeniakiem.

Mijamy ośnieżone, uginające się pod ciężarem śniegu drzewa. Na śniegu, jak na mapie, widać mnóstwo ścieżek wydeptanych przez tutejszych mieszkańców, rozpoznaję trop zająca, dzika, saren,…żadnego śladu człowieka:)

Za każdym razem idąc na spacer, spotykam jakieś zwierzęta, nie tylko ich ślady. Teraz też w oddali widzę samotnego dzika, stoi bez ruchu, po chwili kopytem uderza w śnieg i rozgarniając go, szukując pożywienia, w ziemię.

Zastygam w bezruchu, Zorka dostrzegłszy zwierzę, także.

Patrzymy to na siebie, to na dzika, Zorka czeka na moją decyzję, co robimy?

Dzik wyczuwa, że nie jest już sam, nasze spojrzenia spotykają się. Ogarnia mnie strach. Dzik jest ogromny, pewnie to odyniec, samice poruszają się z młodymi

w stadach, a samce żyją samotnie.

Wycofujemy się, taka jest moja reakcja, Zorka w lot  odczytuje mój zamiar, zawracamy.

Dzik nie pragnie wcale konfrontacji z nami, znika gdzieś między drzewami.

Przez chwilę muszę ochłonąć, zrobiło mi się gorąco…

Nie rezygnujemy jednak z wyprawy, nad jezioro docieramy inną drogą, lód pokrwa całą, wielką taflę.

Zorka z nostalgiczną miną patrzy w dal, może chciała, jak czasem bywało, pogonić tego dzika? 

Stoimy jeszcze przez chwilę, słyszę odgłosy lasu, wiatr, trzask łamanej gdzieś gałązki. Chłonę  bezmiar białej przestrzeni. Chcę ten obraz zapamiętać…

Czas wracać do domu.